الحقایقی، محمد بن علی. (1400ش). زیج یمینی. تصحیح محمد باقری و مائده حسین زاده. تهران: میراث مکتوب.
بیرونی، ابوریحان. «قانون مسعودی.» استانبول: کتابخانۀ سلیمانیه Carullah1498.
بیرونی، ابوریحان. (2002م). قانون مسعودی. تصحیح عبدالکریم سامی الجندی. ج 2. 3 جج. بیروت: دارالکتاب العلمیه.
بیرونی، ابوریحان. (1352ش). تحدید نهایات الاماکن لتصحیح مسافات المساکن. ترجمۀ احمد آرام. تهران: دانشگاه تهران.
دیوید کینگ. (۱۳۸۴ش). قبلهیابی در اسلام. ترجمۀ حسین ناهید.اصفهان: خانۀ ریاضیات اصفهان و تهران: فاطمی.
حسینزاده، مائده. (1401ش). گاهشماری و جغرافیای ریاضی در زیج یمینی: شرح فصلهای اول، سوم و چهارم. پایاننامه برای دریافت درجۀ کارشناسی ارشد تاریخ علم، پژوهشکدۀ تاریخ علم دانشگاه تهران.
قلندری، حنیف. (1400ش). «تعیین خط نصفالنهار بر اساس کتاب منتهی الإدراک فی تقاسیم الأفلاک نوشتۀ عبدالجبار خرقی (سدۀ 6ق/12م).» تاریخ علم، (1) 19، ص135-156.
کندی، ادوارد استوارت. (1374ش). پژوهشی در زیجهای دورۀ اسلامی. ترجمۀ محمد باقری. تهران: علمی و فرهنگی.
کندی، ای. اس و یوسف عید. (1396ش). «نامهای از ابوریحان بیرونی: آنالمای حبش حاسب برای یافتن جهت قبله.» ترجمۀ راضیه سادات موسوی. میراث علمی اسلام و ایران، سال ششم، شمارۀ دوم، پیاپی 12. 4-13.
معصومی همدانی، حسین و محمد علی مولوی. (1383ش). «بطلمیوس»، دایره المعارف بزرگ اسلامی. ج 12. تهران: مرکز دائره المعارف بزرگ اسلامی. ص251-261.
موسوی، راضیه سادات.( 1393ش). تصحیح، ترجمه و شرح مقالۀ دوم از مقصد اول رسالۀ قبلۀ غیاث الدین منصور دشتکی. پایاننامه برای دریافت درجۀ کارشناسی ارشد تاریخ علم، پژوهشکدۀ تاریخ علم دانشگاه تهران.
هوخندایک، یان پ. (1391ش). «اسرار قبلهنماهای اصفهان.» ترجمۀ صمد فرخ نهاد. میراث علمی اسلام و ایران، سال اول، شماره اول، ص ۲۱-۳۵.
Al‐Bīrūnī. (1967). Kitāb Taḥdīd al-Amākin. Translated by Jamil Ali. Beirut: American University of Beirut.
Berggren, J. L. )1980(. “Four Analemas for the Qibla”. Journal for the History of Arabic Science 4(1): 49–80.
Berggren, J. L. (1985). “The Origins of Al‐Bīrūnī‘s ‘Method of the Zījes.” Centrus 28, no.1: 1-16.
Carandell, J. (1984). “An Analemma for the Determination of the Azimuth of the Qibla in the Risāla fī ʿilm al-ẓilāl of Ibn al-Raqqām”, Zeitschrift für Geschichte der Arabisch-Islamischen Wissenschaften 1:61-72.
Drachmann, A.G. (1972). ”Hero of Alexandria”. Dictionary of Scientific Biography. Vol: 6. New York: Charles Schribner's Sons.
Kennedy, E. S. (1973). A Commentary upon Bīrūnī’s Kitāb Taḥdīd al-Amākin. Beirut: American University of Beirut.
Kennedy, E. S., and Yusuf Id. (1974). “A Letter of Al-Bīrūnī Ḥabash al-Ḥāsib’s Analemma for the Qibla”. Historia Mathematica 1(1): 3–11.
King, D. (1999). World-Maps for Finding the Direction and Distance to Mecca: Innovation and Tradition in Islamic Science, London: Al-Furgan Islamic Heritage Foundation.
King, D. (1996)“Astronomy and Islamic Society: Qibla, Gnomonics and Timekeeping.” Encyclopedia of the History of Arabic Science 1 129–84.
Neugebauer, O. (1975). A History of Ancient Mathematical Astronomy, 3 vols. New York: Springer-Verlag.
Sidoli, N. (2005). “Heron's Dioptra 35 and Analemma Methods: An Astronomical Determination of the Distance between Two Cities”. Centaurus 47(3): 236-258.
Sidoli, N. (2020). “Mathematical Methods in Ptolemy’s Analemma”. Ptolemy’s Science of the Stars in the Middle Ages. Volume 1 of Ptolemaeus Arabus et Latinus studies. Belgium: Brepols. 35-77.