A posteriori Demonstration in al-Bīrūnī's Scientific Methodology

Sadrforati, Mohammad Mahdi

doi:10.22059/jihs.2022.344111.371686

A posteriori Demonstration in al-Bīrūnī's Scientific Methodology

Document Type : Research/Original/Reqular Article

Author

Mohammad Mahdi Sadrforati

Supreme National Defense University

10.22059/jihs.2022.344111.371686

Abstract

Al-Bīrūnī was a prominent scientist of the eleventh century with a specific approach to natural philosophy. Unlike his other contemporary scientists and natural philosophers focusing on the a priori arguments, and demonstration through the cause, Al-Bīrūnī disliked such an approach. He had a critical view of this approach and tried to counter it, although it was not mainstream. In this paper, we will investigate some of his arguments through which his a posteriori approach will be reflected. Al-Bīrūnī was a prominent scientist of the eleventh century with a specific approach to natural philosophy. Unlike his other contemporary scientists and natural philosophers focusing on the a priori arguments, and demonstration through the cause, Al-Bīrūnī disliked such an approach. He had a critical view of this approach and tried to counter it, although it was not mainstream. In this paper, we will investigate some of his arguments through which his a posteriori approach will be reflected.
Al-Bīrūnī was a prominent scientist of the eleventh century with a specific approach to natural philosophy. Unlike his other contemporary scientists and natural philosophers focusing on the a priori arguments, and demonstration through the cause, Al-Bīrūnī disliked such an approach. He had a critical view of this approach and tried to counter it, although it was not mainstream. In this paper, we will investigate some of his arguments through which his a posteriori approach will be reflected.
Al-Bīrūnī was a prominent scientist of the eleventh century with a specific approach to natural philosophy. Unlike his other contemporary scientists and natural philosophers focusing on the a priori arguments, and demonstration through the cause, Al-Bīrūnī disliked such an approach. He had a critical view of this approach and tried to counter it, although it was not mainstream. In this paper, we will investigate some of his arguments through which his a posteriori approach will be reflected.

Keywords

20.1001.1.17350573.1401.20.1.5.9

References

ابن‌سینا. (1366ش). قانون در طب (جلد اول و دوم). تهران: انتشارات سروش.

ارسطو. (1379ش). در آسمان. ترجمۀ اسماعیل سعادت. تهران: نشر هرمس.

بیرونی، ابوریحان. (1954م) قانون مسعودی. حیدرآباد: دایره المعارف العثمانیه.

بیرونی، ابوریحان. (1352ش) تحدید نهایات الاماکن لتصحیح مسافات المساکن. ترجمۀ احمد آرام. تهران.

بیرونی، ابوریحان. (1380ش) استیعاب الوجوه الممکنة لصنعة الاصطرلاب. تصحیح سید محمد اکبر جوادی حسینی. مشهد: آستان قدس رضوی.

بیرونی، ابوریحان. (1386ش) آثار الباقیه عن القرون الخالیه. ترجمۀ اکبر داناسرشت. تهران: انتشارات امیرکبیر، چاپ پنجم.

بیرونی و ابن سینا. (1352ش). الاسئلة والاجوبة. به تصحیح سیدحسین نصر و مهدی محقق. تهران: شورای عالی فرهنگ و هنر.

چالمرز، آلن. (1387ش). چیستی علم: درآمدی بر مکاتب علم‌شناسی فلسفی. ترجمۀ سعید زیباکلام. تهران: سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاه‌ها (سمت)، چاپ نهم.

دهخدا، علی اکبر. (1324ش) شرح حال نابغه شهیر ایران ابوریحان محمد ابن احمد خوارزمی بیرونی. تهران: چاپخانه مجلس.

شیرازی، قطب الدین. اختیارات مظفری. نسخۀ خطی شمارۀ 11954 کتابخانۀ ملی ایران.

صدرفراتی، محمدمهدی، گمینی، امیرمحمد. (1400ش) «افلاک از کِی صلب شدند؟ نگاهی به تاریخ تحول مفهوم فلک در تمدن اسلامی.»، فلسفۀ علم، دورۀ 11، شمارۀ 22، ص 125-157.

صفا، ذبیح اللّه. (1352ش) احوال و آثار ابوریحان بیرونی. تهران: ادارۀ کل نگارش وزارت فـرهنگ و هـنر، چـاپخانۀ مؤسسۀ انتشارات و چاپ دانشگاه تهران.

طوسی، خواجه نصیر الدین. (1993م) التذکرة فی علم الهیئة. تصحیح و تحقیق جمیل رجب. نیویورک: اشپرنگر.

گمینی، امیرمحمد. (1391ش). «بررسی دلایل مرکزیت و سکون زمین در آثار هیئت دورۀ اسلامی.» تاریخ علم، دورۀ نهم، شماره 2، (شمارۀ پیاپی 11)، ص 45-80.

معتمدی، اسفندیار. (1383ش). پرسش‌های ابوریحان و پاسخ‌های ابن سینا. تهران: انتشارات نغمۀ زندگی، چاپ اول.

معصومی همدانی، حسین. (1387ش). «برهان و علیت در طبیعیات و علوم ریاضی: ارسطو، ابن سینا، ابن رشد، ابن هیثم.» نامۀ فلسفی، 65، ج4، ش1، 3-34.

نصر، حسین. (1397ش) نظر متفکران اسلامی در بارۀ طبیعت: خلاصه‌ای از آراء اخوان الصفا، بیرونی و ابن سینا راجع به جهان. چاپ سوم، تهران: دانشگاه تهران.

نصر، حسین. (2010م). مجموعه الأسئلة و الأجوبة. باریس: داربیبلیون.

Carroll, J. W. (2003). “Laws of Nature.” The Stanford Encyclopedia of Philosophy (Winter 2020 Edition), Edward N. Zalta (ed.), URL = <https://plato.stanford.edu/archives/win2020/entries/laws-of-nature/>.

Hartner, W, and Schramm, M. (1963). “Al-Bīrūnī and the Theory of the Solar Apogee. An Example of Originality in Arabic Science.” in Scientific Change. Ed. Crombie, A. London, pp. 206-218.

McGinnis, J. (2007). Avoiding the Void: Avicenna on the Impossibility of Circular Motion in a Void, in P. Adamson (ed.), Classical Arabic Philosophy: Sources and Reception, London – Turin: The Warburg Institute – Nino Aragno Editore, 74–89.

Toomer, G. J. (1984). (tr.), Ptolemy’s Almagest. London.

Pedersen, O. (2010). A Survey of the Almagest. With Annotation and New Commentary by Alexander Jones. Springer.